Ffŵl Ebrill
Wrth i fi ddod mas o’r archfarchnad bore 'ma pwy weles i ond Elfed ‘Giraff’ Robinson, bachan o’n i heb weld ers yr ysgol. O’dd e’n dal ac yn dene nôl pryd ‘ny; nawr o’dd e’n dew 'fyd, fel balwn, par o Doc Martens mawr du ar ei draed (ble arall?), yn amlwg yn credu bod skinny jeans yn syniad da.
Nawr yr hyn fi’n cofio ambwyty Giraff o’dd ei synnwyr digrifwch unigryw; o’dd e wastod yn gneud hwyl ar ben ‘i hunan achos ‘i fod e mor dal. Tapes i ‘i ysgwydd, yn dishgwl mlan at rannu joc a hel ambell i atgof ‘da fe. “Blydi hel Giraff,” wedes i, “ti’n bwyta i ddoi neu rhywbeth?”
Hyd yn oed cyn i fe droi rownd ges i’r teimlad ofnadw ‘ma yn fy stumog. O’n i’n gwybod yn syth na nid Giraff o’dd e, y Giraff ‘da synnwyr digrifwch unigryw, y Giraff o’dd wastod yn gneud hwyl ar ‘i ben ei hunan. Rhyw fachan ‘da wyneb tebyg ond ‘run pryd llawn tristwch a hunan-gasineb; bachan o’dd amlwg wedi diodde pob math o sarhad ers o’dd e’n grwt. “S-sori,” medde fi, yn ffrwtian ymddiheurad. “O’n i’n meddwl taw rhywun arall o’t ti.” “O ie?” medde fe. “Pwy yn gwmws? Rhyw ffati arall fel fi?” “Na na na,” wedes i, “do’dd Giraff ddim yn ffati, o’dd e’n dal. Na pam o’dd pawb yn galw fe Giraff. Achos o’dd e’n dal.”
“Wy’n gwybod bod giraffs yn dal – paid patroniso fi, reit?” O’dd e wedi dechre cynhyrfu. Edryches i o gwmpas y maes parco, yn trio cofio ble o’n i wedi rhoi’r car. “Mae’n flin iawn iawn da fi am ypseto ti,” wedes i. Edrychodd lawr arnai. “Pobol fel chi,” medde’n watwarus, “chi’n meddwl bo pobol dew yn dishgwl gwmws ‘run peth. Bydde ti ddim wedi gweud ‘na os bydde ni’n ddu.” “Ie, ond so ti yn ddu,” wedes i. “Ti’n dew.” Dath ddeigryn i’w lyged. “ Underactive thyroid yw e - hapus nawr?” A cherddodd e bant. Bydde Giraff wedi wherthin mas draw.
Nawr yr hyn fi’n cofio ambwyty Giraff o’dd ei synnwyr digrifwch unigryw; o’dd e wastod yn gneud hwyl ar ben ‘i hunan achos ‘i fod e mor dal. Tapes i ‘i ysgwydd, yn dishgwl mlan at rannu joc a hel ambell i atgof ‘da fe. “Blydi hel Giraff,” wedes i, “ti’n bwyta i ddoi neu rhywbeth?”
Hyd yn oed cyn i fe droi rownd ges i’r teimlad ofnadw ‘ma yn fy stumog. O’n i’n gwybod yn syth na nid Giraff o’dd e, y Giraff ‘da synnwyr digrifwch unigryw, y Giraff o’dd wastod yn gneud hwyl ar ‘i ben ei hunan. Rhyw fachan ‘da wyneb tebyg ond ‘run pryd llawn tristwch a hunan-gasineb; bachan o’dd amlwg wedi diodde pob math o sarhad ers o’dd e’n grwt. “S-sori,” medde fi, yn ffrwtian ymddiheurad. “O’n i’n meddwl taw rhywun arall o’t ti.” “O ie?” medde fe. “Pwy yn gwmws? Rhyw ffati arall fel fi?” “Na na na,” wedes i, “do’dd Giraff ddim yn ffati, o’dd e’n dal. Na pam o’dd pawb yn galw fe Giraff. Achos o’dd e’n dal.”
“Wy’n gwybod bod giraffs yn dal – paid patroniso fi, reit?” O’dd e wedi dechre cynhyrfu. Edryches i o gwmpas y maes parco, yn trio cofio ble o’n i wedi rhoi’r car. “Mae’n flin iawn iawn da fi am ypseto ti,” wedes i. Edrychodd lawr arnai. “Pobol fel chi,” medde’n watwarus, “chi’n meddwl bo pobol dew yn dishgwl gwmws ‘run peth. Bydde ti ddim wedi gweud ‘na os bydde ni’n ddu.” “Ie, ond so ti yn ddu,” wedes i. “Ti’n dew.” Dath ddeigryn i’w lyged. “ Underactive thyroid yw e - hapus nawr?” A cherddodd e bant. Bydde Giraff wedi wherthin mas draw.
No comments:
Post a Comment