Fory yw penblwydd nwhar Yvonne. Sa i’n dishgwl mhlan, i fod yn onest. Yn ei harddege a’i hugeinie o’dd hi fel mini-Charlotte Church heb y llais na’r banc balans: mas bob nos, ifed gormod, smygu fel shimle, cwympo ar yr hewl. O’dd hi’n joio bywyd, joio binjo, yn gwmws fel milodd o gynorthwywyr deintyddol ifanc erill ledled y wlad. Nawr, ma hi’n… ym, wel, wy’n credu tröedigaeth yw’r unig air sy’n addas. Ath Yvonne ar wylie i Frasil tair blynedd yn ôl ond dath rhywun yn ôl o’dd yn dishgwl fel Yvonne ond yn swno fel Fidel Castro. Wedi gweld y byd fel ma fe go iawn o’dd hi, ma’n debyg: y tlodi a’r anghyfiawnder yn cwato tu ôl holl firi’r Carnival a’r traethe hir, euraidd. Whare teg iddi, weden i.
Er ‘ny ma dal ‘da ddi’r ddawn o fynd dros ben llestri. Bydde Germaine Greer yn ‘i chofleidio fel chwar ond o fewn 10 eiliad bydde’r ddoi ar lawr yn sgrapo wynebe ’i gilydd ar ôl cwympo mas dros y pwynt gwleidyddol lleia’. Wrth gwrs mae’n anghytuno ‘da popeth wy’n gweud, a fi’n rhoi digon o gyfle iddi ‘fyd. Achos bo fi’n joio weindo’i lan? Fi? Digon o raff - na beth ma nhw’n gweud, yndife?
No comments:
Post a Comment